De media van sociale digitale tot vertrouwde pagina’s in streekkranten deden dagenlang op voorhand hitsig kond van een inmiddels heuse volley-classico. In de knusse sporthal van Asper staan de toppers van Oudenaarde tegenover die van Gavere. Welke ploeg mag zich kronen tot koning van heel het Zuiden van Oost – Vlaanderen?

Jarenlang zat Gavere gelijk Queen Elizabeth onbetwist te regeren, sinds een paar jaar nog maar is EVO uiteindelijk tot dezelfde top doorgedrongen. Moet wel gezegd zijn, dat met top het derde niveau van België bedoeld wordt: 2e nationale.

Beide teams hebben elkaar al eerder in de laatste paar seizoenen ontmoet. Gavere leed daar meestal het onderspit. Steeds was er veel emotie en strijd. Spelers kenden elkaar al jaren door en door, hebben bij de andere club hun jeugd doorgebracht en met elkaar gespeeld, en zijn er die van club gewisseld zijn. Zo speelde Pieter in zijn jonge carrière bij EVO, om dan in de kracht van zijn leven Gavere te funderen en nu in zijn (over?)rijpe jaren nog eens zijn kunstjes te doen bij EVO.

Dit seizoen niet degraderen is de inzet van dit treffen. Beide teams weten tot nu toe maar enkele wedstrijdpunten te kunnen sprokkelen, EVO wat meer dan Gavere. Dat ligt ook in de lijn van de verwachtingen. Bij EVO zijn een paar sterkhouders vertrokken of gestopt, Gavere is vorig seizoen al volledig gewijzigd. Vrijwel de toen jarenlange succesvolle kern van dertigers heeft het volley-kloffie aan de haak gehangen, na de onderlinge afspraak om in nationale te blijven na te zijn gekomen. Trainer / coach David Termote heeft stad en platteland afgebeld om een team op de been te kunnen brengen. Met succes, van spelers vooral uit West Vlaanderen tot en met provinciale reeksen toe.

De organisatie door het bestuur van Gavere onder leiding van Jolien is wederom perfect. Aan werkelijk alle details is gedacht. Naast beide tribunes bijvoorbeeld, zijn geen extra stoelen uitgeklapt om niet het risico te lopen een slechte indruk te geven wanneer die niet bezet zouden worden. De beide tribunes lopen overigens mooi vol. Met van oud en jong tot zeer jong. Gemoedelijke sfeer. Veel vuistje – vuistjes. Wat een geluk in Vlaanderen te vertoeven, in Nederland is nergens publiek toegestaan.

Als alle bobo’s van beide clubs, blufhaantjes zowel als bescheiden en bedeesde ook hun plaatsen ingenomen hebben, kan het spel op de wagen. Waarvan nu dan eindelijk een verslag. Toch nog even wachten, want twijfel heeft in me postgevat. Weliswaar is alles subjectief en helemaal niets om over te wikken en wegen, maar dit keer was er na afloop mijn gevoel dat ik een flink ander oordeel over het gebodene had dan de meeste toeschouwers. Laat ik me vermannen, en dan maar iets van een samenvatting met opvallende dingetjes maken. Tussen haakjes: om welke reden ook, geïnteresseerden kunnen mijn zoals gebruikelijk gemaakte ‘boekhouding’ van het gebeuren bij elke rotatie opvragen.

Bij het inspelen en vooral inslaan oogt EVO intrinsiek sterker. Lange mannen. Goed voor pipes en oppositevliegerij. Een match moet altijd nog gespeeld worden. De eerste libero is er vandaag niet bij, en David moet met zijn pionnen schuiven: vinnige Gil van de aanval weggehaald voor het verdedigende werk bij uitstek. Het bleek een goede zet. De beginfase van de set is er een van een grote wil aan beide kanten, maar geen weg. Holderdeboldervolleybal. Het spel van EVO ziet er weliswaar beter uit, maar ermee in punten nauwelijks uitlopen. Bij 5 – 5 rendeert een meesterlijke zet van David: Jorik op de midden. Die hadden ze in Oudenaarde nog niet op de video gezien, en gaan af op zijn uiterlijk, zijn hoekig bewegen. Hij blijkt direct als een ervaren kracht te scoren. En daarop ook nog eens vlijmscherp te kunnen opslaan. Nogmaals, nooit op het uiterlijk afgaan. Toch moet Gavere de rol een paar centimeter lossen, maar mede geholpen door dan al drie opslagfouten door de bezoekers, komt Gavere bij 10 – 10 weer langszij. Als Gavere dan voor het eerst een puntje op voorsprong komt, gaat EVO meewerken aan een goed Gavereresultaat. Meewerken is een eufemisme voor onbegrijpelijk mentaal labiel en wild aanvallen. Ballen snoeihard buiten en in het net aan eigen kant, volledige missers; 15 – 12. Bij 16 – 14 komt EVO met de schrik vrij en rukt in een ruk naar 17 – 19. Het puike Gavereblokken tot dan kan niet volgehouden worden. Nog even blijft Gavere aanhaken, met dank ook aan weer de toverformule met Jorik: 20 – 21. EVO hervindt dan zichzelf en maakt de set met een zuivere opslagace af: 21 – 25.

In deze eerste set al valt er een spelpatroon te zien dat ook in het hele verdere verloop van de match zichtbaar zou blijken. Gavere is van gestalte de kleinste ploeg in de reeks. De aanvallers moeten snel aangespeeld worden om aanvalsvrijheid te bekomen. Dat houdt veel risico in. De passeur kan zich bijna geen fouten permitteren, zelfs geen ballen maar een paar centimeter te dicht op het net. De recepties moeten zo perfect zijn dat ook het midden aangespeeld kan worden en een blokker aan de andere kant kan worden vastgehouden. Komen die recepties niet, neemt de slaagkans van de aanval negatief progressief af. Op die speelwijze had EVO zich wel goed voorbereid: voortdurend dubbele bloks buiten. Hoge bloks. Te hoge bloks, waardoor Gavere keer op keer via de handen scoren kon – een specialiteit van kleine mannen – en ballen in de envelop kon frommelen. Nooit wist EVO die in andere wedstrijden wel renderende bloks aan het kleine Gavere aan te passen. Een schoon cadeau van de grootstadbezoekers.

In die eerste set zijn er ook al ellenlange rally’s. Spectaculair, dat wel. Maar natuurlijk geen bewijs van een goed volleybalniveau.

In de start van set twee moet Gavere blijkbaar van het setverlies bekomen. Het niveau zakt bedenkelijk. Fout op fout. Ook al omdat EVO maar nonchalant en wild om zich heen sloeg. Bij 12 – 15 heeft Gavere dan met opslagfouten al 20 procent van de EVO-punten als presentje weggegeven. Halverwege de set tovert David nog een konijn uit zijn hoed. Alexander, die in de midden meteen scoort. Die moet en mag blijven. Dat zal ook zo zijn. Alexander, de revelatie in de midden bij Gavere. Deze set werkt EVO niet meer mee. Zou ook wel niet geholpen hebben. Want behalve een keer Stef heeft Gavere werkelijk niet een keer (!) vrij met een streep kunnen scoren. Tel daarbij ook nog een reeks van 5 opslagfouten, dan weet iedereen dat 20 – 25 nog een meevallereindstand is.

In de derde set gaat EVO Gavere weer matsen. Gedwongen matsen. Gavere bijt zich in de match, komt al snel terug in de buurt, en halverwege een puntje voor. Stef was steeds al de enige ervaren hitter, nu is het alles naar hem. Vraag niet hoe het kan, maar Stef duwt, frommelt en hakt dat het een lieve lust is. Bij EVO een klein beetje onder druk branden er weer hersendraadjes los. Zo blijkt de passeur in psychiatrische problemen te komen als zijn pass technisch afgefloten worden. Vol onbegrip benadert hij woest de arbiter. Die zich van ‘fair play’ op zijn rug wel een ander gedrag voor ogen moet hebben. Dan mag die passeur zich nog gelukkig prijzen dat hij voor tot dan toch een handvol dezelfde fouten niet bestraft is geworden. Gavere vuurt nu opslagvuurpijlen af. Gebruikt nog steeds de blokhandjes. Nu komt ook het kopje van Ewout weer omhoog. En komt Elouan ook een flinke duit in het zakje doen. Na een klein half uurtje duwt Stef een slechte pass bal met blok een al naar de andere kant: 25 – 21. Verrassend.

Zou het dan toch nog? Het zou niet toch nog. Niet dat EVO nog iets van briljants kon tonen, dat Jorik en Alexander in de midden een scoringspercentage van wel 95 % haalden, dat Stef zijn ding bleef doen en er opslagaces te noteren vielen, misverstanden en weet ik al zorgden ervoor dat de tussentijdse opflakkerende vlam uiteindelijk als een nachtkaars uit ging; 17 – 25.

Het is dus toch maar geen samenvatting geworden. Excuus aan degenen die de verwachting hadden gekregen snel het einde van dit verhaal te kunnen halen. Om iets van bewijs te leveren dat het een match was van nauwelijks tweede nationale waardig. EVO, behalve Pieter, dat bij een beetje druk al snel niet meer weet waar het noorden is. Dat kan Gavere hoop geven om in het vervolg van het seizoen alsnog haar inblijfdoel te bereiken. En het Gavere dat met grote inzet en teamgeest ervaring tekort komt. Dat heeft slechts Stef, en kan Theo met zijn enthousiaste inbreng in deze alleen nog in een rood liberoshirtje van op zijn kinematje leveren.

Het volleybal in het Zuiden van Oost – Vlaanderen lijkt in een recessie te zijn terecht gekomen. In de economische wetenschap staat die term voor ‘een lagere groei dan de trend’. Dus wel degelijk groei. Dat is iets anders dan een depressie. In de economie is het steeds weer goed gekomen, getuige de stijgende trend. Dat geeft hoop.

Het laatste fluitsignaal had nog niet geklonken of er werd met glazen geklonken. Over de match wordt met geen woord meer gesproken. Tijd voor een grote reünie. Van vooral de hele vroegere crème de la crème van Gavere.

Aanvankelijk was er voor de aanhef van dit verhaaltje ‘Allerheiligen’ gekozen. Die hele crème zou uit heiligen mogen bestaan, ware het niet dat er aan de voorwaarde van een wonder moet zijn voldaan. Alleen na een paar duvels dagen die op. Fraaie wonderen. Wonderbaarlijke wonderen. Als je nuchter bent zijn die ineens verdwenen. Of …

Het is zoals al bekend ‘broeiende bladeren’ geworden. Een referentie aan de herfst. Hopen bladeren, tegen elkaar, die alles eronder in en op de aarde zodanig verwarmen dat de winter op dit stuk natuur geen vat krijgt. Een metafoor voor de warmte van alle aanwezige reünievierders.

Diep na middernacht dan met een meer dan tevreden gevoel naar huis. Met een veilig gevoel ook. Want als het virus door alcoholgel geen kans krijgt, dan toch ook niet met alcohol van binnen? Morgen dan doen als andere bejaarden om hun zee van tijd te doden. De een met patience, de ander met het toewerken naar PuntNL.